Αφιερωμένο Εξαιρετικά

το παρακάτω θα μπορούσε να είναι ένας σύντομος χαιρετισμός στην συνάντηση των σαράντα χρόνων της Πολυτεχνικής …

(ιδιαίτερα αφιερωμένο στην παρέα μου, τον Μανώλη Μ, τον Παναγιώτη Χ, τον Δημήτρη Π, τον Σωτήρη Γ, τον Κώστα Ν, τον Γιάννη Κ, τον Θανάση Σ, τον Κώστα Κ, τον Τάσο Β, τον Σωτήρη Σ, τον Παναγιώτη Ε, τον Αλκη Κ, τον Γιώργο Σ, τον Γιώργο Σ, τον …)



πριν λίγες ημέρες πέρασα οδηγώντας δίπλα από την αλάνα στο χωριό Πετεινός

που συνηθίζαμε να πηγαίνουμε να παίξουμε μπάλα

Μου φάνηκε σαν να είχε μικρύνει πολύ.

Ήταν τα σπίτια που κτίστηκαν στην πορεία του χρόνου γύρω … και την έπνιγαν, … ήταν που με την ταχύτητα του αυτοκινήτου την διέσχισα κατά μήκος γρήγορα …

Μήπως ήταν από την αλήθεια των στίχων του Ποιητή …

Θα μου επιτρέψετε να σας διαβάσω ένα πασίγνωστο ποίημα του Γ. Σεφέρη, που όταν το είδαμε πρώτη φορά, μαθητές, στο σχολικό Αναγνωστικό δεν είχαμε καταλάβει…

Δεν είχαμε την κατάλληλη ηλικία !




Ο ΓΥΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΞΕΝΙΤΕΜΈΝΟΥ



- Παλιέ μου φίλε τι γυρεύεις ;

χρόνια ξενιτεμένος ήρθες

με εικόνες που έχεις αναθρέψει

κάτω από ξένους ουρανούς

μακριά απ τον τόπο το δικό σου.



- Γυρεύω τον παλιό μου κήπο

τα δέντρα μου έρχουνται ως τη μέση

κι οι λόφοι μοιάζουν με πεζούλια

κι όμως σαν ήμουνα παιδί

έπαιζα πάνω στο χορτάρι

κάτω από τους μεγάλους ίσκιους

κι έτρεχα πάνω σε πλαγιές

ώρα πολλή λαχανιασμένος



- Παλιέ μου φίλε ξεκουράσου

σιγά-σιγά θα συνηθίσεις

θ ανηφορίσουμε μαζί

στα γνώριμά σου μονοπάτια

θα ξαποστάσουμε μαζί

κάτω απ το θόλο των πλατάνων

σιγά-σιγά θα ρθουν κοντά σου

το περιβόλι κι οι πλαγιές σου.



-Γυρεύω το παλιό μου σπίτι

με τα αψηλά τα παραμύθια

σκοτεινιασμένα απ τον κισσό

γυρεύω την αρχαία κολόνα

που κοίταζε ο θαλασσινός.

Πως θες να μπω σ αυτή τη στάνη ;

οι στέγες μου έρχουνται ως τους ώμους

κι όσο μακριά και να κοιτάξω

βλέπω γονατιστούς ανθρώπους

λες κάνουνε την προσευχή τους.



-Παλιέ μου φίλε δε μ ακούς ;

σιγά-σιγά θα συνηθίσεις

το σπίτι σου είναι αυτό που βλέπεις

κι αυτή την πόρτα θα χτυπήσουν

σε λίγο οι φίλοι κι οι δικοί σου

γλυκά να σε καλωσορίσουν.



-Γιατί είναι απόμακρη η φωνή σου;

σήκωσε λίγο το κεφάλι

να καταλάβω τι μου λες

όσο μιλάς τ ανάστημά σου

ολοένα πάει και λιγοστεύει

λες και βυθίζεσαι στο χώμα



-Παλιέ μου φίλε συλλογίσου

σιγά-σιγά θα συνηθίσεις

η νοσταλγία σου έχει πλάσει

μια χώρα ανύπαρχτη με νόμους

έξω απ τη γης κι απ τους ανθρώπους



-Πια δεν ακούω τσιμουδιά

βούλιαξε κι ο στερνός μου φίλος

παράξενο πως χαμηλώνουν

όλα τριγύρω κάθε τόσο

εδώ διαβαίνουν και θερίζουν

χιλιάδες άρματα δρεπανηφόρα.



(Αθήνα, Άνοιξη 1938)



κι από την άλλη… αν σκεφτούμε ότι ο ποιητής γίνεται υπερβολικά μελαγχολικός

(είναι και η χρονολογία… 1938, παραμονές του Β Παγκόσμιου…)

να δοκιμάσω να αντιστρέψω την ιδέα του ποιητή…

να μου δοθεί για λίγο αυτή η χάρη …

Μήπως τελικά, δεν ήταν ζήτημα λάθους οπτικής του τότε… αλλά του σήμερα…

Μήπως είμαστε τελικά τότε ευλογημένοι … που ζήσαμε … πράγματα που τα νιώσαμε μεγάλα …


να αντιληφθούμε ότι…

είχαμε την μεγάλη τύχη να ζήσουμε σε ένα ξέφωτο της Ιστορίας

από τα 60’s ως την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα …

όταν είμαστε και στο σώμα νέοι… 1974, 75, 76, …

μπορούσαμε να μεγεθύνουμε ακόμα και τα «μικρά» γύρω μας

να ντύνουμε τα όνειρά μας με ιδέες και προοπτικές

να μετασχηματίζουμε αλάνες, σε ναούς του ποδοσφαίρου

να βρίσκουμε μοχλούς που κατάφερναν να σπάζουν

ή τουλάχιστον, να εκτρέπουν τους άξονες από τα

χιλιάδες άρματα δρεπανηφόρα.