Για αιώνες, οι ανθρώπινες κοινωνίες ήταν οργανωμένες σε μία ανδροκρατική λογική, που περνούσε (μεταξύ άλλων) από την απλή καθημερινή χρήση της γλώσσας («πατρογονική γη» και όχι γη των μητέρων μας…) μέχρι την διαφορετική αντιμετώπιση σε σχέση με το φύλο των ανθρώπων (επαγγέλματα αυστηρά ανδρικά, περιθωριοποίηση όσον αφορά στην κοινωνική ζωή των γυναικών, κλπ …)
Οι γυναίκες, όταν έρχονταν σε ηλικία γάμου, παντρεύονταν αυτόν που η οικογένεια - ο πατέρας σαν αρχηγός της έκρινε – αποφάσιζε ως καταλληλότερο να «την πάρει».
Το να ερωτηθεί η γνώμη της (αν της άρεσε ο υποψήφιος, αν αγαπούσε κάποιον άλλο ήδη, …) θεωρείτο αδιανόητο και γίνονταν διάσημη ιστορία με τραγική κατάληξη, σενάριο θεατρικού (τύπου «Ρωμαίος και Ιουλιέτα») ή όπερας.